De titel Isivumelwano komt uit het Nguni, een groep talen (waartoe ook Xhosa, Zulu, Ndebele en Swati behoren) die in verschillende landen in zuidelijk Afrika gesproken worden. Het woord betekent contract, overeenkomst of verbond, en is hier synoniem voor de huwelijksceremonies in zwarte gemeenschappen die Mlangeni in het zuiden van Afrika vastlegde. In een nog niet eerder getoonde reeks van 70+ beelden wordt de toeschouwer uitgenodigd om deel te nemen aan bijna evenveel ceremonies, heel divers van aard. Liefdevol vastgelegde koppels die afwijken van de heteronormatieve standaard, lokale bevolkingsgroepen en culturele gebruiken tarten traditionele opvattingen over de witte bruiloft.

Isivumelwano is zowel een viering van als een kritiek op de relaties die we met anderen onderhouden. Volgens de fotograaf ‘legt het project de systemen bloot waarin we ons bevinden (en waartegen we ons verzetten)’. De kritische noot is echter niet direct zichtbaar in Mlangeni’s beelden – de wreedheid van de onrechtvaardige geschiedenis gaat schuil achter een ceremoniële sluier. Op de voorgrond staat namelijk bewust het tegendeel van haat en geweld: liefde. ‘Zoals de Amerikaanse schrijfster, feministe en sociaal activiste bell hooks begreep, is het uiten van liefde voor elkaar de ultieme daad van vrijheid,’ schrijft kunstcriticus Emmanuel Balogun in relatie tot het werk. Mlangeni vangt de intieme, bijzondere momenten tijdens huwelijksceremonies met zijn camera. Door ze in deze serie samen te brengen, worden de beelden volgens Balogun meer dan enkel een documentatie van deze rituelen: ‘Ze laten zien dat liefde de sleutel is die culturen van onderdrukking naar vreugde brengt. Als politieke eenmaker krijgt het contract – liefde – een bevrijdende kracht.’